De komende decennia gaat ons land flink op de schop. We bouwen woningen, leggen kabels en leidingen aan, ontwikkelen natuur, breiden het wegennet uit, versterken onze dijken, verbreden de rivieren, plaatsen windmolens en zonnevelden. Waar je ook woont, je directe leefomgeving gaat veranderen. Iedereen gaat er iets van merken. 

In het gesprek over hoe we ons willen inrichten, buitelen belangen over elkaar heen.  Ieders nood is het hoogst en zo wordt de een z’n belang de ander z’n vrees. Zeker als iedereen comfortabel vanuit zijn eigen perspectief deelneemt aan het gesprek. De duurzame energielobby voorspelt minder opwek van hernieuwbare elektriciteit als natuur en landschap voorrang krijgen, boeren vrezen voor hun bestaan als stikstof de hoofdrol heeft, omwonenden zien hun woongenot afnemen als we de rijksweg gaan verbreden en recreatieschappen waarschuwen voor verschraling van de vrijetijdsbesteding als windmolens een plek krijgen. En de overburen? Die zien de zon uit hun tuin verdwijnen door de plannen voor hoogbouw aan de overkant. 

Probeer in een verdeelde samenleving de neuzen maar eens dezelfde kant op te krijgen. Dat lukt alleen als we elkaar vertrouwen en dat bereiken we alleen door te investeren in de relatie. Plannen die in nauw overleg met de omgeving gebeuren, hebben kans van slagen. Omgevingsmanagers, adviseurs omgevingscommunicatie en participatiespecialisten hebben een sleutelrol bij het bouwen van sterke relaties. Een zware taak voor de nog jonge beroepsgroep. Het vraagt empathie, moed, oprechte interesse en ja.. respect en liefde.