Blog | Zo ging ik als omgevingsmanager van buitenstaander naar bruggenbouwer

Door: omgevingsmanager Wim Schot

Ik weet nog goed hoe ik in een klein dorp in een landelijk gebied als junior omgevingsmanager aan de slag ging. Een mooi project in een hechte gemeenschap, maar ik voelde me er niet thuis. De cultuur van ‘ons kent ons’ vind ik prachtig. Maar hoe hard ik ook werkte, ik merkte dat ik geen klik had met de omgeving. Nu weet ik: het begint met of je elkaars taal spreekt. Dan heb ik het niet alleen over het accent of dialect. Taal is zoveel meer dan woorden. Het gaat over woordkeus, toon, houding en de energie die je uitstraalt.

Thuis tussen de bewoners van de Randstad

In de Randstad voel ik me nu – vele jaren ervaring rijker – meer op mijn plek. Ik werk nu in een stadswijk met veel bewoners van Marokkaanse en Turkse afkomst. Voor veel bewoners hier is de auto meer dan een vervoersmiddel. Het is een statussymbool: een teken van trots en identiteit. Wanneer je dan vertelt dat parkeerplaatsen verdwijnen voor een groenere wijk, roept dat weerstand op. Niet omdat ze tegen duurzaamheid zijn, maar omdat je raakt aan iets fundamenteels. Ik weet dat abstracte beleidsargumenten zoals ‘energietransitie’ dan niet werken. Alleen als mensen voelen dat je hen begrijpt, zijn ze bereid om met je mee te denken.

Weerstand bij betrokkenen is waardevolle informatie

Weerstand is een onvermijdelijk onderdeel van ons werk. Vroeger zag ik het als een obstakel: “Waarom begrijpen ze het niet gewoon? We doen dit toch voor hen?” Nu zie ik het als waardevolle informatie. Weerstand toont pijnpunten en drijfveren. Vaak komt het voort uit het gevoel niet gehoord te worden. Mijn taak is om te zorgen dat mensen zich wél gehoord voelen. Dat betekent niet dat ik alles wat ze willen voor elkaar krijg, maar wel dat ze het gevoel hebben dat hun stem ertoe doet.

De omgevingsmanager als bruggenbouwer

Als omgevingsmanager ben ik de ogen en oren van de organisatie, maar het hele team moet begrijpen wat er speelt. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen binnen een organisatie zich bewust moet zijn van de omgeving waarvoor we werken. Ontwerpers en beleidsmakers moeten zich net zo goed kunnen verplaatsen in de behoeften van de omgeving. Alleen dan maak je samen impact.

Mijn werk geeft me energie als het lukt om de brug met ‘buiten’ te slaan. Zo heb ik nu bijvoorbeeld een goede klik met een ondernemersvereniging. Veel ondernemers daar zijn uitgesproken en direct, soms met stemverheffing. Ik vind dat prima. En zij voelen zich gehoord, vertrouwen erop dat ik iets voor hen kan betekenen. Dat wederzijdse respect is onmisbaar voor een succesvolle samenwerking.

Een participatietraject betekent buiten naar binnen halen

Wat mij steeds duidelijker wordt is dat we in ons vak te vaak naar binnen kijken. We maken mooie nieuwsbrieven, organiseren participatietrajecten en denken te snel: Goed geregeld. Maar hoe vaak sluiten die echt aan bij de mensen waarvoor we het doen? Het gevaar is dat we blijven hangen in onze eigen bubbel. Dat beleid, plannen en visies zo logisch zijn voor ons dat we ‘vergeten’ te checken of het ook werkt voor de mensen buiten onze kantoormuren.

Wanneer je als organisatie echt iets wil betekenen voor mensen, moet je buiten naar binnen halen. Dat begint bij nieuwsgierigheid en het vermogen om je eigen waarheid even opzij te zetten. Alleen zo bouwen we bruggen tussen binnen en buiten.

Wil je contact met onze bruggenbouwer Wim Schot?
Mail hem op w.schot@omgevingsmanagement.nl



Neem contact op

omgevingsmanagement

Contact

Bel of mail ons. We staan je graag te woord.